Sss! Çok konusma. Fikirlerini kendine sakla. Kalabalık sevmez, sesini fazla çıkaranı. Duymak istediklerini söylemezsen aforoz ederler seni. Ya onların istedigi seyleri söyle ya da sus.” Oysa kalabalıga karısmak için çıkmıstı bu yola. Yıllarca dört duvarın arasına sıkısıp kalmıstı. Insanlardan uzak, sokagı bilmeden, hayatı sadece okuduklarıyla anlamaya çalısmıstı. Dısarıda olanları evinin penceresinden asagı bakarak yorumlamaya çalısmıstı.
Hayata karısmadan geçip giden ömür tazeligini koruyamadan çürümeye, insanlara dokunmadan kurulan aglarıyla kaplanmaya baslar. Bunun farkına varmıs ve oturdugu yerden olan biteni seyretmek yerine, hayallerinin pesinden kosmak için sokaklara vurmustu kendini. Ama çok geçmeden her köse basının Okeye bile dördüncü lazımken, yabancı birini aralarına almak istemiyorlardı. Köse baslarını isgal etmektense, hep beraber aynı sokagın tadını çıkarabileceklerini anlatmaya çalıstı. Anlamadılar. Küfürler yagdırıp, kavga ettikleri insanların aslında kendilerinden farklı olmadıgını açıklamaya çalıstı. Dinlemediler.
Sokagın iki ucuna taslardan kale direkleri yapıp çift kale maça çagırdı. Oynamadılar. Bir araya gelmemeye, küçük gruplar halinde yalnız kalmaya kararlıydılar. Fikirlerini önemsemiyorlar, söylediklerini dinlemiyorlar, onu görmezden geliyorlardı. Hepsinin tek istegi onaylanmaktı. Düsündükleri seylerin altına imza atmasını bekliyorlardı o kadar. Çaresiz, herkesi dinledi. Anlamaya çalıstı. Konusacak oldu, susturdular. Karsı çıkacak oldu, bastırdılar. Anlattıklarını onaylamayınca küfrettiler, yuhaladılar, kovaladılar.
Insanlar çok konusuyordu. Herkes tutamayacagı sözler veriyordu. Hepsine inandı. Kimse sözünü tutmadı. Emeginin karsılıgını vermedi. Yine de onlardan hiçbir zaman umudunu kesmedi. Hata yapmak, en büyük lüksüdür insanın. Aynı hatayı tekrar yapmadıkça sorun yok. Fazla da lükse kaçmamak lazım. Fazla lükse kaçmadan hatalar yaptı. Yaptıgı hatalardan dersler aldı. Hata yapanlardan özür bekledi. uzak durmaya çalıstı. Insanları bir araya getirebilmek bosalttı, kendini atese verdi. Son gördügü görüntü herkesin bir arada olduguydu. Mutlu oldu. Alevlerin arasından son bir kez gülümsedi. Gülüsü kül oldu, yangın söndü. Kalabalık dagıldı, herkes yine kendi kösesine çekildi. Insanlık için kendini yaktı ama kimsenin umurunda olmadı. Hiçbir sey degismedi, adam yandıgıyla kaldı.
“Sss! Çok konusma. Fikirlerini kendine sakla. Kalabalık sevmez, sesini fazla çıkaranı. Duymak istediklerini söylemezsen aforoz ederler seni. Ya onların istedigi seyleri söyle ya da sus.” Tamam, susmasına susalım da, hâlâ bes yasındaki çocugun ölüm haberi kadar anlamsız ve acımasız bu dünya.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder